سه ر به رزی
هیچ کس وهمهسه ر به رزی
هیچ کس وهمهنازنین
در این دنیاتک و تنها
شدم من
سیاهی در
دل صحرا
شدم من
چو مجنونی
که از غمها
گریزد
شتابان در
پی لیلا
شدم من
چه بی ثمر
می خندم
چه بی اثر
می گریم
به ناکامی چرارسوا شدم من ؟
چرا عاشق چرا شیدا شدم من ؟
باز من دیوانه ام، مستم
باز میلرزد، دلم، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم.
های، نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ
های نپریشی صفای زلفکم را، دست
و آبرویم را نریزی، دل!
ای نخورده مست
لحظه دیدار نزدیک است.
در گود شب گرفته دریای نیلگون
تنها نشسته در تک آن گور سهمناک
خاموش مانده در دل آن سردی و سکون
او با سکوت خویش
از یاد رفته ای ست در آن دخمه سیاه
هرگز بر او نتافته خورشید نیم روز
هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه
بسیار شب که ناله برآورد و کس نبود
کان ناله بشنود
بسیار شب که اشک برافشاند و یاوه گشت
در گود آن کبود
سنگی است زیر آب ولی آن شکسته سنگ
زنده ست می تپد به امیدی در آن نهفت
دل بود اگر به سینه دلدار می نشست
گل بود اگر به سایه خورشید می شکفت ....
و دیگر هیچ
زردها بیهوده قرمز نشدند
قرمزی بیهوده رنگ نینداخته بر دیوار
صبح پیدا شده اما
آسمان پیدا نیست
در پی روشنی مرده برفی همه کارش آشوب
بر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرار
من دلم سخت گرفته است از این
میهمانخانه ی میهمان کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته، انداخته است
چند تن خواب آلود،مشتی نا هموار،چند تن نا هشیار
که به جان هم نشناخته ، انداخته است
و آن نازنین پیاله دلخواه را دریغ
بر خاک ریختیم
جان من و تو تشنه پیوند مهر بود
دردا که جان تشنه خود را گداختیم
بس دردناک بود جدایی میان ما
از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم
دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت
اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت
و آن عشق نازنین که میان من و تو بود
دردا که چون جوانی ما پایمال گشت
با آن همه نیاز که من داشتم به تو
پرهیز عاشقانه من ناگزیر بود
من بارها به سوی تو بازآمدم ولی
هر بار دیر بود
اینک من و تو ایم دو تنهای بی نصیب
هر یک جدا گرفته ره سرنوشت خویش
سرگشته در کشاکش طوفان روزگار
گم کرده همچو آدم و حوا بهشت خویش
با یاد تیشه ها که دل بیستون شکافت
با یاد تیشه ای که سرکوهکن شکست
با یاد خسروی که به نامردی ربود
عشق رعیتی ز رعایای خویشتن
با آن شگفتها که نظامی سروده بود
کنون منم
پیکر تراش پیکر فرهادهای روز
کنون منم نگارگر تیشه ها و تاج
داستانسرای شعله براورنگ آبنوس
از پیش چشم من صف فرهادهای روز
پرچم به کف گرفته سوی راه می روند
عشاق تلخ کام شهیدان بیستون
با تیشه ها به بارگه شاه می روند
در این درازنای خون فشان
به هر قدم نشان نقش پای توست
در این درشتناک دیولاخ
ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست
بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه وفای توست
به گوش بیستون هنوز
صدای تیشه های توست
چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها که از تو گذشت سربلند
زهی شکوه قامت بلند عشق
که استوار ماند در هجوم هر گزند
نگاه من
هنوز آن بلنددور
آن سپیده آن شکوفه زار انفجار نور
کهربای آرزوست
سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست
به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن
سزد اگر هزار بار
بیفتی از نشیب راه و باز
رو نهی بدان فراز
چه فکر می کنی ؟
جهان چو آبگینه شکسته ای ست
که سرو راست هم در او شکسته می نمایدت
جنان نشسته کوه درکمین درههای این غروب تنگ
زمان بی کرانه را
تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می زند
رونده باش
امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش
تن تو خاک بهشت تن من پر از گناه
توئی یک روز بهار یار تو خورشید گرم
من شبی بی همدمم یک شب سرد و سیاه
من به دنبال تو با پای برهنه
تو جوون و تازه ای من پیر و کهنه
توئی یک مرغ سپید عاشق چشمه و رود
من گل آلوده و تلخ, قطره آبی ته چاه
توئی در راه سفر, سفری دور و دراز
تن بی قدرت من عاجز این همه راز
آنهای که باتو خندیده اندممکن است تورا فراموش کنند
ولی آنهای که باتو گریه کرده اند هرکز تورا از یاد
نخواهند برد 
عشق افسانه نیست
عشق مایه زندگی است
